شازده خیلی دلتنگ شده بود. می گفت دلم برای خونه و تو و
دوستام تنک شده. البته فکر کنم بیشتر برای دوستاش...
پنجشنبه زنگ زد گفت ترمینالم دارم میام. ساعت 3 بعد از ظهر
حرکت کرد و 7/5 صبح رسید خونه. گفت تا روز عاشورا هستم.
امروز زنگ زد ترمینال ولی بلیط نبود. خیلی ناراحت شده بود.
گفتم خیلی بی فکری... خلاصه بلیط قطار گیر آوردم برای
ساعت 2/5 ظهر. ساعت 13/45 با تاکسی تلفنی رفت راه آهن.
فردا ساعت 7/5 کلاس داره. فکر نمی کنم به موقع برسه. چون
قطار کرمان همیشه تأخیر داره.
امروز صبح ساعت 9 زنگ زدم به شازده گفت تازه وارد کرمان شدیم.
نیم ساعت بعد زنگ زدم رسیده بود خوابگاه. در خوابگاه باز بوده اما
کلید اتاق رو نداشته. یک ساعت بعد زنگ زدم گفت وسایل رو بردم تو خوابگاه و دارم
جمدونهایی که تو مهمانسرا گذاشته بودم رو می برم خوابگاه.
خلاصه از صبح تا الان هر ساعت یک بار به شازده زنگ زدم. دلم براش تنگ شده و جاش اینجا خیلی خالیه.
هنوز، هم اتاقی هاش نیومدن. همه شون دانشجوی پزشکی ترم اول هستن.
یک پسر شیرازی و یگ پسر یزدی.
کاش امشب می رفت. اگه امشب می رفت فردا می رسید و تنها نبود.
روز شنبه اولین کلاسش تشکیل می شه.
شازده رفت...
امشب ساعت 6 بلیط داشت.
ساعت 6/50 حرکت کرد.
شازده رفت تا یک زندگی ِ تازه ای رو شروع کنه.
موقع خداحافظی خیلی گریه کردم.
تو راه هم تا خونه گریه می کردم. اما از این که شازده به آرزوش
رسیده خوشحالم.
وقتی اومدم خونه جای شازده خیلی خالی بود. رفتم تو اتاقش در و دیوار رو نگاه کردم.
دلم گرفت.
امیدوارم این چند ماه به خوبی بگذره و شازده برگرده.
